Op een andere Planeet kunnen ze me redden.
Lieke Marsman
Uitgeverij Pluim
Vierde druk maart 2025
Afgelopen maand heb ik het prachtige boek van Lieke Marsman ‘Op een andere planeet kunnen ze me redden’ gelezen. Ik vind het een prachtig boek, maar ook wel een boek wat enige uitdaging vraagt om het te lezen. Uitdaging in de zin beschouwingen en citaten van de filosofie, kwantummechanica, mystica, christelijk denkers, tot aan ufo’s.
Met een chemobrein, of zoals in mijn geval, met verminderde concentratie door hormoontherapie, is het soms nodig om een pagina een paar keer opnieuw te lezen.
Maar daar waar het haar dagboekfragmenten betreft, over haar eigen behandelingen, keuzes en ervaringen met de behandelaren, is het heel helder en geeft het stof tot nadenken. Wat is zinloos leven? Wat mag behandelen in financiële zin kosten? Mag ik zelf beslissen wat ik wil en waarom niet meer mogelijkheden van behandelvormen, die nog in een niet gevalideerd stadium zitten.
Het boek gaat over haar naderend einde die Lieke Marsman beleeft in haar palliatieve behandeling. Ze heeft een zeldzame vorm van uitgezaaide kraakbeenkanker.
Het boek geeft inzicht in haar geestelijke veranderingen als mens. Lieke Marsman is als overtuigd atheïst gaan voelen dat er een aanwezigheid is van een goddelijke kracht
Haar rationele kijk op het wereldbeeld stortte in en het geloof in het bestaan van iets goddelijks diende zich bij haar aan. Ze schrijft daarover: Bij rampspoed lopen de keren vol (There are no atheist in the foxhole) Er moet nog een andere manier bestaan om in dit leven te staan. Ook wordt het mysterie van het geloof in ufo’s in buitenaards leven aangewakkerd.
Lieke Marsman hoeft door haar ongeneselijke ziekte niet meer te dealen met de huidige realiteit in de wereld. Maar de eenzaamheid is vaak verpletterend. Naast dat ze veel vrienden heeft. Het blijft dat ze zich voelt teruggeworpen op haarzelf.
Voor mij is het boek een oproep tot blijven geloven in het misschien wel onmogelijke. Ik ben redelijk nuchter vind ikzelf. Toch zat er voor mij ook een mystieke ervaring in het boek. Het is een verwijzing naar een datum, totaal onverwacht op het juiste moment van lezen. En die houd ik lekker voor mezelf.
Een oproep voor oncologische behandelaren om ook buiten de paden van de richtlijnen en protocollen te durven denken en doen.
Het boek besluit met; Ik wil een oproep tot leven zijn (naar Sartre).
April 2025
Mijn naam is Peter-Paul Lucker, 64 jaar en ik heb sinds 2020 uitgezaaide prostaatkanker. Een deel van de boeken die ik recenseer zijn te vinden in de bibliotheek van het THHA.
