Mijn vader deed mee aan het landelijke bevolkingsonderzoek voor darmkanker, nu ongeveer acht jaar geleden. Hij bleek darmkanker te hebben. We waren geschrokken, maar hoopvol. Mijn ooms, zijn broers en mijn opa, zijn vader; ze hadden allemaal darmkanker overleefd. Bovendien worden alle mannen in de familie oud, rond de negentig. Er volgde nog een grondig onderzoek en toen kwam de klap. Het was overal; uitgezaaid in de lever en de longen.
De wereld stortte in en angst sloeg als een golf over ons gezin. Mijn broer, die twee jonge kinderen had, zag voor zich hoe onze vader zijn kinderen niet zou zien opgroeien. Ik, op dat moment vers alleenstaand, voorzag dat hij misschien nooit mijn toekomstige man zou ontmoeten, niet op ons huwelijk zou zijn. Mijn moeder besefte dat ze de liefde van haar leven veel te snel zou gaan verliezen. En mijn vader zelf, die zo ontzettend het leven lief had, besloot om alles te doen om hier zo lang mogelijk te blijven.
Hij ging voor alle levensverlengende kuren, onderzoeken en schreef zich in voor experimentele opties. Mijn moeder en hij besloten het leven te blijven vieren, iedere dag. Ze boekten campings in de buurt van het ziekenhuis, zodat een gevoel van vrijheid en buitenlucht de ziekenhuisbezoeken verlichtte. Ze raakten aan de praat met artsen, verpleegkundigen en andere patiënten, waardoor er toch altijd weer gelachen werd.
De zware gang naar de chemo behandelingen en de gesprekken met specialisten deden zij samen en hielden ze voor ons, mijn broer, zijn gezin en mij, zoveel mogelijk op de achtergrond. Echte ouders bleven zij; beschermend en een levend voorbeeld. Er waren tijden dat het er niet leek te zijn; chemovrije periodes waarin mijn vader er goed uit zag. Maar onderhuids was het er altijd. Het zwaard boven ons hoofd. In mijn lijf was het besef er zeker. Ik ontwikkelde een ziekte waarbij ik steenpuisten zo groot als een knikker op mijn billen en benen kreeg, de een na de ander. Een half jaar slikte ik antibiotica. De puisten bleven definitief weg na mijn vaders overlijden.
Hij overleed vlak voor zijn eenenzeventigste verjaardag. Ik was erbij. Dat hij de zeventig had gehaald was elf maanden daarvoor nog reden voor een groots feest. Die drie en een half jaar met de ziekte noemde hij zijn bonusjaren. Leven in de wetenschap van het sterven. Dit besef is ook bij mij niet meer weggegaan. De dood zag ik die eerste jaren na zijn overlijden overal. Alle mogelijke ongelukken en ziektes met dodelijke afloop passeerden de revue. De jaren geven lucht. Mijn blik wordt rustiger, ruimer. Het missen wordt geen steek minder. Maar het leven krijgt wel weer al mijn aandacht. Ik heb het weer lief, zoals mijn vader dat voordeed. ❤

De impact van (darm)kanker op een gezin. Een bekende van ons was zo dapper om een heel persoonlijk verhaal over hun gezin en de verdrietige ervaring met darmkanker met ons te delen. Deze persoon blijft liever anoniem en wij respecteren deze keuze.

Weet dat er in het Toon Hermans Huis Arnhem veel ruimte is voor lotgenoten contact. Het kan zo helpend zijn om (h)erkenning te vinden bij anderen die hetzelfde hebben meegemaakt. Dit geldt voor de mensen die ziek zijn (geweest), als de mensen daar omheen.

Kijk op deze website wat we allemaal aanbieden

Binnenlopen kan, zonder afspraak, van dinsdag t/m vrijdag van 10:00-13:00 uur. We staan dan voor je klaar met koffie/thee en een luisterend oor.