De ervaring van een ouder:

Afgelopen dinsdag was de laatste bijeenkomst van KASAM. Mijn dochter ging de afgelopen 10 weken samen met een aantal kinderen van ouders met kanker naar het Toon Hermans Huis in Arnhem om daar met elkaar te praten, te lachen, meer over de ziekte en verschillende behandelingen te leren, stil te staan bij wie jij nu bent en creatief bezig te zijn. Dit allemaal onder de vleugels van Agmar en Monique, die dit met veel liefde doen.

In ons geval, heeft 1 persoon in het gezin kanker, maar de gezinsleden ondervinden ook dagelijks de (vaak minder leuke) gevolgen. De zieke persoon ondergaat een behandeltraject in het ziekenhuis en daar vragen de verpleegkundigen hoe het met haar of hem gaat, maar wie zorgt er voor dat de andere huisgenoten ook hun verhaal kunnen delen en hun ei kwijt kunnen? Het betekende voor ons een stukje ontzorging, wetende dat het voor onze puber lastig zou kunnen zijn om de zieke ouder met bepaalde zaken te ‘belasten’ of haar zorgen uit te spreken. Ook de mogelijkheid om in contact te komen met leeftijdsgenoten, die iets soortgelijks meemaken, is heel waardevol.

Na de 2^e KASAM bijeenkomst kwam daar de mededeling dat een van de ouders, was overleden. Dat kwam wel binnen. Mijn dochter en ook de andere kinderen bleven echter onverminderd gaan.  Gedurende de 10 weken waren er ook 2 bijeenkomsten samen met ouders, waarbij we als gezin creatief aan de slag gingen. Heel laagdrempelig en praktisch, zodat er altijd een mooi resultaat uit de bus kwam rollen en hoe verbindend is het om dit samen te doen. Fijn was, dat we ook de minder leuke en fijne kanten mochten benoemen. Het contact met de andere ouders was ongedwongen en fijn, we konden ook lachen met elkaar.  Mooi om te zien, dat naast de behandelingen, onzekerheid, verdriet en de rouw er vooral erkenning, herkenning, verbondenheid en dankbaarheid was.