Half maart hoorde ik dat de borstkanker zich na 11 jaar toch alsnog heeft uitgezaaid. Uitgezaaide borstkanker is nog steeds ongeneeslijk. Wel kan je door allerlei behandelingen je leven verlengen. Dus dat is wat ik nu aan het doen ben met chemo- en hormoontherapie.
Het mezelf zo comfortabel mogelijk maken is ook mijn doel. Zodat ik er zo lang mogelijk kan zijn voor mijn 2 dochters.

Ik heb gemerkt dat ziek zijn vooral loslaten betekent. Niet alleen van mijn gezondheid. Maar ook van mijn werk, van mijn dagelijkse bezigheden, van de zorg voor mijn moeder. De controle loslaten en mezelf overgeven aan anderen. Ik moet het in de handen leggen van mijn dochters, mijn vrienden en de lieve mensen van de zorg. Ik heb vertrouwen in mijn arts en de mensen om mij heen.

Ik leef dag voor dag, stap voor stap. Het is geen kwestie van strijden of vechten; de kanker heeft sowieso het laatste woord. Het is een kwestie van jezelf overgeven aan dat wat er is en dat wat er komt. En vrede leren hebben met dat de wereld door draait, terwijl jouw leven plots tot stilstand is gekomen, vrede hebben met dat het leven anders loopt dan dat je zou willen.

“Het is wat het is”; dat is één van mijn motto’s. Dus ik ben niet boos dat het mij overkomt. Niet de vraag “Waarom ik?”, maar “Waarom ik niet?!” Het is verdrietig en daaraan geef ik me heus over, maar dan pak ik mezelf weer op en ga door.
Stap voor stap, dag voor dag. Samen met hen die me lief zijn.

Ik schreef dit op LinkedIn en de vele reacties en steunbetuigingen hebben mij verrast en ontroerd. Wat mij vooral ook verrast, is dat mijn manier van omgaan met de situatie inspirerend wordt gevonden. Ik wéét simpelweg geen andere manier van hoe om te gaan met het feit dat je leven binnen afzienbare tijd eindigt. Hoe ik ermee omga, is wie ik ben, is hoe ik in het leven sta.

Maar het is wel fijn dat anderen daaruit inspiratie halen. Het is ook fijn om zelfs nu van betekenis te kunnen zijn voor anderen. Anderen bijstaan met mijn eigen eerste ervaring met kanker is waarom ik me 10 jaar geleden ben gaan inzetten voor het Braamhuis, inloophuis voor mensen geraakt door kanker in Zevenaar en waarom ik later coördinator ben geworden van het Toon Hermans Huis in Arnhem.

Ik kan helaas mijn werk als coördinator van ons fijne huis niet meer doen, wat mij veel verdriet doet. Samen met Stefanie ben ik in 2015 aan de slag gegaan en samen hebben we het huis verder gebracht, de vrijwilligers samen gebracht, de vele gasten ondergebracht. Ik voel het als een zwaar gemis dat mijn werk erop zit in het huis.

Dat ik echter op een andere manier een bijdrage kan leveren door stukjes te schrijven en anderen te inspireren, doet me meer dan goed. Ik hoop dat dan ook voorlopig te blijven doen.

Het gaat jullie allen goed!

Anje Andriessen, coördinator THHA