‘Ben je echt helemaal kaal onder die muts? Echt helemaal?’ vraagt oom Kor luid op het jaarlijkse familiefeest met Pasen. Ik besluit deze vraag te zien als compliment, omdat mijn Toupim haarwerk schijnbaar zo goed zit dat ik er voor oom Kor niet uitzie zoals hij van de gemiddelde kankerpatiënt zou verwachten.

Aan dit moment heb ik nog een paar keer teruggedacht. De opmerking van oom Kor was toch wat onhandig. Helemaal in het bijzijn van de hele familie die even de adem inhield. Toch had deze man de moed om iets te zeggen. Sommige anderen keken alleen met een blik van medelijden mijn kant op, om daarna een gesprek aan te knopen over hoeveel mazzel we vandaag hebben met het mooie weer.

Misschien zullen anderen gedacht hebben dat vandaag een ‘leuke’ dag is en dat ik er niet over wilde praten om de sfeer niet te verpesten. Het voelde voor mij alsof er een roze olifant in het midden van de kamer stond te tapdansen en iedereen in de ruimte deed alsof het de normaalste zaak van de wereld was.

Wat is het soms lastig om ‘het juiste’ te zeggen tegen iemand die ernstig ziek is. Kanker doet immers niet alleen iets met mij, maar ook met een ander. Geconfronteerd worden met kanker terwijl je eigenlijk gewoon onbezorgd paaseieren wil komen zoeken, is lastig. Het kan angst oproepen of herinneringen aan dierbaren die ziek zijn geweest of zelfs zijn overleden.

Soms is het makkelijker gewoon niets te zeggen. Of om tijdens het boodschappen doen je te verdiepen in het etiket van een pot zoetzure augurken, waardoor je net kunt doen of je mij niet gezien hebt. Niks is zo wisselvallig als het humeur van een kankerpatiënt, is mijn ervaring. Ik kon zelf ‘s morgens bijvoorbeeld heerlijke grappen maken over mijn kale coupe, waarbij ik nog dezelfde avond wanhopig voor de spiegel kon staan en elk groeiend haartje wel uit m’n hoofd kon kijken.

Toch besloot ik na de vraag van oom Kor dat ‘iets’ zeggen zoveel fijner is dan ‘niets’ zeggen. Het is fijn als iemand interesse toont, ook al is het misschien wat onhandig. Niet iets proberen te verdoezelen met foundation, maar gewoon met een laagje NIVEA (‘Niet Invullen Voor Een Ander’).

Een simpel ‘hoe gaat het?’ kan al veelzeggend zijn als je echt benieuwd bent naar het antwoord. Een gesprek voeren waarbij je hoort wat de ander zegt, in plaats van al na te denken over je eigen antwoord. Het kan iemand het gevoel geven gezien te worden.

Voor wie het nodig heeft vandaag en dit leest; ‘Hoe gaat het met jou?’

Laat gerust een berichtje achter. Mijn potje NIVEA heb ik uit de badkamer meegenomen en in m’n zak gestopt ;-)

❤️ Liefs Nouk_schrijft